ابتدا

نمي خواستم از علي بنويسم تا مبادا به اين كليشه هايي كه دامنگير همه شده _ حتي آنهايي كه مثلاً خيلي مي فهمند _ دامن زده باشم. اما از آنجايي كه همه ما به شدت «مناسبتي» هستيم و با «تقويم» و «اعدادش»، «بشين و پاشو» مي كنيم، مطمئنم كه اين روزها همه جا پر خواهد شد از نام علي و ايضاً «عدالت»اش. مي توان بخوبي تصور كرد كه تكيه كلام جماعت در اين روزها چه خواهد بود؛ «عدالت، با علي رفت»، «ما فقط شعار عدالت مي دهيم»، «اي كاش باز هم علي بود و عدالت را اجرا مي كرد» و از اين حرفها...

گريزي هم البته به امروز زده شده و احمدي نژاد را مورد «تفقد» قرار خواهند داد!

***

اين نوع برخورد با «علي» و «عدالت»اش، چندش آورترين قالبي است كه «همه» گرفتارش شده اند. نويسندگان براي «پز» دادن  و «خالي نبودن عريضه» و خطبا براي «اظهار فضل»، از «علي» مي گويند و «عدالت»اش. مردم نيز با شنيدن اين حرفها «لذت» مي برند و سري به علامت افسوس تكان مي دهند كه مثلاً نشان داده باشند «مي فهمند» علي چه مي گفت و چه ها كشيد!!

در چنين روزهايي، «همه» به شدت «آرمانگرا» مي شوند و يادشان مي افتد كه يك «علي»نامي بوده كه «كشته عدالتش شد».

بر اثر همين برخوردهاي مسخره است كه همه افتاده اند روي ريل «انتقاد از بي عدالتي» و حنجره مي درند كه چرا چنين شد و چنان نشد...

«همه» خيال مي كنند كه علي آمد و با يك «فوت» به جامعه اسلامي، همه جا را بهشت برين كرد و رفت! درست مانند «منجيان آسماني».

غالب جماعت، بر اثر همان خصلت «اسطوره بازي» چنين مي پندارند كه با حضور علي در راس حكومت، كارها به سامان رسيد و هيچ ملالي در جامعه اسلامي برجاي نماند.

***

اما تمام اين فعل و انفعالات، نقطه مشتركي دارند. و آن اينكه، «همه» اجراي عدالت را، هم «براي ديگران» مي خواهند و هم «از ديگران»! اساساً هيچ سهمي براي «خود» چه در «اجراي عدالت» و چه در «پذيرفتن اجراي عدالت» قائل نيستند.

همين جماعت هستند كه «لاف» علي مي زنند و فراموش كرده اند كه همان جماعتِ «مريد علي» بودند كه با علي چنان كردند.

روزي هجوم آوردند به در خانه علي و به او التماس كردند كه بيا و امير ما شو و چون تيزي تيغ عدالت را بر گردن احساس كردند، عطاي عدالت را به لقايش بخشيدند و تيزي بر علي كشيدند!

لابد حكايت آن مرد را شنيده ايد كه مثلاً مي خواست پهلوان شود و رفت سراغ «خالكوب» كه تصوير يك «شير غران» را بر بدنش حك كند! خالكوب، از دم شير شروع كرد. پهلوان، چون احساس درد كرد، پرسيد: الان داري كجاي شير را حك مي كني؟ و پاسخ شنيد كه: دمش را و پهلوان از فرط درد، گفت كه دمش را نخواستم و ... در انتهاي كار، اثري از تصوير شير بر پشت «پهلوان»  نبود!

جماعتِ عدالتخواهِ ما دچار «توهم» شده اند. «سوء تفاهمي» پيش آمده در موضوع «عدالت» و گويا، كم نيستند آنهايي كه اين «سوء تفاهم» و «توهم» را مي پسندند! بواقع «نانشان» در تداوم اين «سوء تفاهم» و «كج فهمي» است.

اي كاش از «علي» و «عدالت»اش نگوييم. اينگونه شايد بر حجم «ريا» و «تظاهر» افزوده نگردد!

زندگي در شب

«شب كوري» داشت. گوشهايش نيز سنگين بودند. درست مثل برادر بزرگترش، كه چند سال پيش از بر اثر اختلال در بينايي، از طبقه پنجم يك ساختمان نيمه كاره سقوط كرد و ...

پير نبود. 40 سال بيشتر نداشت. براي تامين معاش عائله 5 نفري اش، مجبور بود كار كند. اما جز در كارهاي سنگين ساختماني، مشتري نداشت...

بيمه و تامين اجتماعي و بازنشستگي و ازكار افتادگي و... هيچكدام براي او معنا نداشتند. يعني اساساً اين حرفها به او نيامده بود!

اين اواخر در يكي از شهرك هاي اطراف شهر، در يك پروژه ساختماني مشغول بود.

آن روز، پس از پياده شدن از ماشين، داشت از لبه اتوبان به سمت منزل مي رفت. هوا تاريك بود. چشمش جايي را نمي ديد. به زحمت و بر حسب عادت مسير منزل را در پيش گرفته بود...

***

امروز، روز چهلم است كه در كما به سر مي برد. زن و 4 پسرش، بر گرد پدر حلقه زده اند. از راننده خبري نيست. پليس هم هيچ نشاني از او ندارد. گو اينكه پيدا شدنش نيز دردي را دوا نخواهد كرد.

هيچيك از علايم هوشياري در او مشاهده نشده و بايد تخت بيمارستان را ترك كرده و در منزل منتظر باشد...

***

مراسم خاكسپاري تمام شده و مادر، چشمان پسرانش را مي نگرد. شايد در اين انديشه كه آنها را از «زندگي در شب» برحذر دارد!

آنها  که

«خود» را «معادل انقلاب اسلامی» می دانند!

مدعیان ولایتمداری و پرونده های راکد

لینک این مطلب در عدالتخانه

 از جلو نظام...

«از جلو نظام... همه پشت گردن. کسی از صف بیرون نباشه».

آقای ناظم، نظم را نمی پسندد و مجدداً از جلو نظام می دهد. این بار خشن تر و بلندتر.

صف ها منظم تر می شوند. اما یکی از صف ها کماکان مرتب نیست. یعنی یکی از دانش آموزان ترتیب صف را به هم زده و اندکی بیرون از صف ایستاده است.

آقای ناظم هشدار می دهد که اگر صف را مرتب نکنند تنبیه می شوند!

با هشدار ناظم، دانش آموزان خود را جمع و جور می کنند.

اما چند لحظه بعد، باز هم همان دانش آموز از صف بیرون آمده و...

ناظم عصبانی شده و میکروفون را می کوبد به جایگاه و می رود سراغ آن دانش آموز.

پتک محکمی به کتف او می کوبد. دانش آموز بر روی زمین ولو می شود. بطوریکه کف پاهایش درست روبروی دیدگان ناظم قرار می گیرد...

ناظم، تا نگاهش به کفش های دانش آموز می افتد، خشکش می زند.

سرش را چرخانده و نگاهی به حیاط یخ زده مدرسه کرده و سپس، زیر چشمی کفش های ساییده شده دانش آموز را نگاه می کند. پاشنه و پنجه دانش آموز کاملاً پیدا بود.

در آن حیاط یخ زده، فقط به اندازه دو پای کوچک یک دانش آموز، جای خشک وجود داشت. او پاهایش یخ می زد اگر در جای دیگری می ایستاد...

 وقتی انسان، «گرگِ انسان» می شود!

او به خواب رفت...

 عکس از: محمود صارمی

پیرمرد، 70ساله می نماید. رنگ پریده و لاغر. انگار که از یک بیماری مزمن رنج می برد. خودش را داخل یک پالتوی مندرس جا داده، کلاه پشمی کهنه و وارفته ای بر سر دارد. با هیکل نحیفش تکیه داده به تابلوی ایستگاه اتوبوس و به شدت در خود جمع شده است.

یک کیسه نایلونی نان روغنی کوچک در مقابلش؛ دانه ای 150 تومان. 50 عدد می شوند کلاً. حساب کردم که اگر حتی در هر کدام از این نان ها 50 تومان برایش بماند و اگر تمام آنها را بفروشد، 2500 تومان کاسب شده است. و این 2500 تومان، روزی یک روز اوست...

هر روز از کله سحر بساطش را کنار خیابان و در مسیر حرکت کارگرانی که ناشتا از خانه زنده اند بیرون، پهن می کند. او هر روز آنجاست. درکولاک زمستان هم.

***

امروز  که از آنجا رد می شدم، دیدم که پیرمرد کنار بساطش خوابیده. اما خوابش خیلی سنگین بود مثل اینکه. چون خیلی از مشتریها داشتند صدایش می کردند ولی او بیدار نمی شد. فکر کنم امروز تمام نان روغنی ها، روی دستش بماند...

او خوابیده بود. چه راحت و چه آسوده!