ابتدا

«تحقیر و تخفیف تحریم» حسابی پرطرفدار شده این روزها. حتی جماعتی که راهی به اندرون نظام دارند نیز اصرار دارند که «تحریم که چیزی نیست».

تحقیر تحریم، دو نتیجه به دست می‌دهد:

1. نظام _ از صدر تا ذیلش _ بی‌تدبیر است؛ بنابراین عرضه‌ی مدیریت ندارد

2. دشمن کوچک است و حقیر؛ بنابراین ادعای قدرتمندی نظام با وجود یک دشمن ضعیف، توهّمی بیش نیست.

قبایل سیاسی، البته خیال می‌کنند که با این حربه، دارند دولتِ مستقر را که دل خوشی از آن ندارند بی‌آبرو می‌کنند، اما در حقیقت دارند تمام ادعاهای شعاررنگ خود را بی‌اعتبار می‌کنند.

اینکه از یک سو مدام فریاد بزنیم انقلاب اسلامی همه‌ی دنیا را در مقابل خود دارد و با اقتدار، با همه‌ی قدرت‌های دنیا در حال مصاف است، چه نسبتی با «تحقیر دشمن و تدابیرش» دارد؟

اگر دشمن چیزی نیست، پس ما هم چیزی نیستیم. اگر می‌گوییم انقلاب اسلامی قدرتمند و موثر است، به خاطر وجود رقیب و دشمن بزرگش است. وگرنه زمین زدن حریف ضعیف و ناتوان که فضیلتی برای یک موجود پرتوان محسوب نمی‌شود.

تحریم‌های شکننده‌ای که صرفاً برای متوقف کردن انقلاب اسلامی تدارک دیده شده، تا امروز به واسطه‌ی مقاومت مثال‌زدنی ایرانی‌ها بی‌اثر مانده؛ این یعنی اینکه دشمن قوی است و ما هم قوی. حملات دشمن گسترده و ویرانگر است، مقاومت ما هم اعجاب‌آور.

نخستین تاثیر تحریم، «اعتراف به ناکارآمدی و بی‌تدبیری نظام» است؛ تحریم‌کنندگان، له‌له می‌زنند برای شنیدن چنین اعترافی. و این اعتراف دارد از زبانِ مُشتی سیاست‌زده که هیچ اصلی جز بی‌آبرو کردن رقیب سیاسی‌شان نمی‌شناسند، جاری می‌شود. در توجیهی مضحک هم تلاش می‌کند این جماعت، تا دولت را عنصری جدای از نظام جلوه دهد! که یعنی نظام باتدبیر است و دولت بی‌تدبیر! بلاهت تا این اندازه، فقط از کسانی برمی‌آید که منتهای آمال‌شان، اثبات اشتباهِ مردم در انتخاب سال 88 است!