به یاد پلیس‌بازی‌های معلمان پرورشیِ قدیم!
رئیس‌جمهور، در جمع معلمان سخن گفت. و در لابلای سخنانش، تعریضی نیش‌دار هم نثار معلمان پرورشی کرد؛ «معلمان پرورشیِ قدیم». همان اتهاماتِ قدیمیِ نخ‌نما شده را، این بار از زبان رئیس‌جمهور شنیدیم؛ عملکرد معلمان پرورشی در مدارس، مانند پلیس و نیروی امنیتی بود و بچه‌ها به چشم مأمور به آن‌ها نگاه می‌کردند، بنابراین از آن‌ها گریزان بودند!
این تعریض، البته بی‌سابقه نیست. پیش از ایشان هم کسان دیگری با همین فرضیات، به مربیان پرورشی دهه‌ی شصت تاخته بودند. حتی کار را از نیش و کنایه گذرانده و بساط پرورشی‌ها را از مدارس جمع کرده بودند. آن‌هم با دستاویزهای من‌درآوردی؛ با ملغمه‌های متناقضی مانند «تعمیم پرورشی». می‌گفتند همه‌ی معلم‌ها باید معلم پرورشی باشند؛ چه معنی دارد که یک نفر نیروی مشخص، مسئول امور تربیتی دانش‌آموز باشد! و با این ابداعاتِ غریب، فتیله‌ی فعالیت‌های فرهنگی و هنری در مدارس را کشیدند پایین و مربیان پرورشی را هم کردند گزارش نویس و بخشنامه چی.
حالا که یک دهه از آن روزها می‌گذرد، لابد حکمتی در بیانِ مؤکد رئیس‌جمهور نهفته است. آن‌هم در گیرودارِ مسائل رنگارنگ آموزش‌وپرورش.
وقتی این نیش و کنایه‌ی سنگین را شنیدم، چهره‌های تکیده‌ی ده‌ها مربی پرورشیِ دهه‌ی شصت که ساعت‌ها نشسته بودم روبرویشان و خاطراتشان را شنیده بودم، آمد جلوی چشمم. هنوز صدایشان در گوشم است که چطور شورمندانه و با اشک چشم، از روزها و شبهای کار در مدارس می‌گفتند. خاطراتی که انتشارشان، شاید بتواند بخشی از این ذهنیت مخدوش را اصلاح کند.
از انصاف به دور است که آن‌همه خدمتِ بی‌مانند را که تنها و تنها به دست پرورشی‌ها در مدارس صورت گرفته، سخاوتمندانه زیرِ خاک کنیم و بچسبیم به تعدادی روایتِ نامتواتر که وزنشان در میان آن حجم عظیم عملیات فرهنگی و هنری، ناچیز و نزدیک به صفر است. مگر ممکن است که آن‌همه گروه سرود و گروه نمایش و مسابقه و اردو با روحیه‌ی «پلیسی» مربیان پرورشی، شکل بگیرد؟ مگر می‌شود با چنان روحیه‌ای هزاران دانش‌آموز را با خود همراه کرد و آن جریان بابرکت فرهنگی و هنری را در سراسر کشور راه انداخت؟
حالاست که بیش از هر زمان دیگری، تدوین تاریخ شفاهی جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی ضرورت خود را آشکار می‌کند. اگر تا امروز، به مسئولیت سنگینمان در قبال تاریخ فرهنگی انقلاب اسلامی عمل می‌کردیم، امروز قطعاً آقای رئیس‌جمهور دستش پر بود و به‌جای کنایه‌های بی‌ثمر، تجربه‌های گرانسنگِ مربیان پرورشی قدیم را به‌عنوان راهنمای عملیات فرهنگی در مدارس، به معلمان جدیدش ارائه می‌داد.
رونوشت به:
بهروز آوندی پور، صدیقه صارمی، مهدی لزیری، محمدتقی خادم حسینی، نادر نوفر، ایرج شیخ باقری، سیما متکلم، پروین گیلانی، احد دستیار، رحیم بخشی، سیدرضا علوی، محمد سالک رحیمی، عزیز خدایی، محمدرضا وهابی، کامران پولادیان، شهید سلمان‌نژاد، شهید فرهمند، شهید خلیل‌زاده و همه‌ی مربیان پرورشی دهه‌ی شصت.