از جلو نظام...
«از جلو نظام... همه پشت گردن. کسی از صف بیرون نباشه».
آقای ناظم، نظم را نمی پسندد و مجدداً از جلو نظام می دهد. این بار خشن تر و بلندتر.
صف ها منظم تر می شوند. اما یکی از صف ها کماکان مرتب نیست. یعنی یکی از دانش آموزان ترتیب صف را به هم زده و اندکی بیرون از صف ایستاده است.
آقای ناظم هشدار می دهد که اگر صف را مرتب نکنند تنبیه می شوند!
با هشدار ناظم، دانش آموزان خود را جمع و جور می کنند.
اما چند لحظه بعد، باز هم همان دانش آموز از صف بیرون آمده و...
ناظم عصبانی شده و میکروفون را می کوبد به جایگاه و می رود سراغ آن دانش آموز.
پتک محکمی به کتف او می کوبد. دانش آموز بر روی زمین ولو می شود. بطوریکه کف پاهایش درست روبروی دیدگان ناظم قرار می گیرد...
ناظم، تا نگاهش به کفش های دانش آموز می افتد، خشکش می زند.
سرش را چرخانده و نگاهی به حیاط یخ زده مدرسه کرده و سپس، زیر چشمی کفش های ساییده شده دانش آموز را نگاه می کند. پاشنه و پنجه دانش آموز کاملاً پیدا بود.
در آن حیاط یخ زده، فقط به اندازه دو پای کوچک یک دانش آموز، جای خشک وجود داشت. او پاهایش یخ می زد اگر در جای دیگری می ایستاد...