ابتدا

...و حسین(ع) شهید شد؛ همه برگشتند سرِ خانه و زندگی خود. هیاهو خوابید و دوباره روز از نو و روزی از نو. سالهاست که اینگونه است. اتفاق تازه ای نیست.

از فردای عاشورا، چنان همه چیز به حالت قبلی برمی گردد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. انگار، آن میلیونها نفر، که صدای طبل و سنج شان تا بامداد در فضا می پیچید، از اهالی همین جامعه نبودند. «نقش»ها چنان تغییر می کنند که از فردا با انسان هایی دیگرگونه با صفاتی دیگرگونه تر مواجه می شویم.

حسینیه رقیب مسجد

+

رقابت می کنیم مثل فوتبال! 

+

بی خیال همه چیز

+

همه چيزمان شده است «گروههاي سياسي». همه چيز را از منظر اين گروهها مي نگريم. با هر كه روبرو مي شويم، نخست سعي مي كنيم «گرايش سياسي»اش را بشناسيم و سپس «خود»ش را. اگر «گرايش سياسي»اش را پسنديديم، آنگاه همه چيز حل است. و اگر اينگونه نبود، او را از دايره ي «انسانيت» نيز خارج مي كنيم. يعني تمام شد ديگر. هر چه بگويد، نمي شنويم. حتي اگر معقول ترين و مشروع ترين و صحيح ترين باشد. محك راستي و ناراستي همه ي اعمال، مرامنامه ي اين گروهها _البته اگر وجود داشته باشد_ است. سيره ي سركردگان گروه، مطلوب ترين و پسنديده ترين و نيكوترين است. موضع گيري هايشان، حكم فرمان آسماني را دارد.