درد يا زندگي؟

با اضافاتي به ابتدايش

 

 چندي پيش و در جريان جلسه اي كه قرار بود طي آن به يكي از حضرات شيفته خدمت، مثلاً مشاوره اي بدهيم كه چه بگويند، از دردهاي مردم گفتيم و اينكه چنين است و چنان است و صداي شكستن استخوان ها و حقوق مستضعفين و... _كه جز اين ها هم بلد نبودم _ آنجناب از كوره در رفته و نهيب زدند كه اصلاً تو "مي داني" درد چيست؟ و بعد هم كلي مورد تفقد قرار گرفتيم و صحبت از دهان و بوي شير به ميان آمد. اما ما ول كن ماجرا نبوديم. از آنجناب پرسيدم: آيا بنظر حضرتعالي، درد "دانستني" است؟ و ايشان هم بعد از كمي من ومن كردن فرمودند كه: سفسطه نكن! و غائله را خاتمه دادند. يعني ما كم آورديم. يك لحظه هم ايستاده و تاملي كرديم كه نكند حقيقتاً داريم "سفسطه" مي كنيم و خود مطلع نيستيم.

شما چه فكر مي كنيد؟ آيا درد دانستني است؟ يعني كسي مي تواند با تحصيل در رشته اي به نام "دردشناسي" دردمند شود؟ مانند كسي كه "معارف" مي خواند و مثلاً مي شود "عارف" يا ادبيات مي خواند و مي شود "اديب"؟!

 

*****

 اين روزها تكيه كلام مردم همين «درد» است. صحبت از «درد» به قدري عادي و متعارف شده كه هر ريز و درشتي، خود را متصل به اين مفهوم مي داند. از اين روي بخواهي يا نخواهي برايت مسئله مي شود كه مگر اين درد چيست؟ اصولاً اين جماعت چه تصوري از «درد» دارند؟

نسبت «درد» با «زندگي» و نيز «زندگي» با «درد» چيست؟

كداميك اصالت دارد؟ درد يا زندگي؟

به تعبيري ديگر، زندگي مي كنيم تا درد بكشيم؟ يا درد مي كشيم تا زندگي كنيم؟

اساساً درد چيست؟ و زندگي چه؟

خيلي از ماها، سالها با اين مفاهيم به سر مي بريم و آنگاه كه در يك موقعيت پارادوكسيكال گير كرديم، سايه ترديد بر سر و بختك شك بر سينه سنگيني مي كند. اگر چه شايد به زعم كثيري از جماعت، اشتغال به چنين پرسش و پاسخ هايي، «سفسطه» و سير در «انتزاعيات» تلقي شود، ليكن لااقل براي قليلي از همين جماعت، مسئله است.

نمي خواهم اين موضوع را به تمامي حل كرده و غائله را فيصله دهم. اما در يك نگاه گذرا، عرفي ترين تلقي از درد، «احساس فشار در تقابل با فراز و نشيب نرخ تورم» است. براي غالب جماعت، همين نيز محك دردمندي محسوب مي شود. نه تنها دردمندي، كه حتي «ماهيت حيات» نيز به اين «احساس» گره خورده است.

عموميت و شموليت اين تلقي به قدري است كه مي توان ادعا نمود كه امروز «زندگي، ضميمه تورم شده است» و نه «تورم ضميمه زندگي»! با اين حساب، تكليف «درد» نيز روشن است...

اما به گمانم نبايد كه اينگونه باشد. نه تنها «نبايد» كه حتي «نشايد». كه اگر اينگونه بود و زندگي، يا به قول برخي دوستان «زنده»گي، ضميمه «تورم» بود، پس روزگاري كه «تورم» در كار نبوده _آري روزگاري تورم در كار نبوده _ «درد» چه مفهومي داشت؟ «دردمندان» چه كساني بودند؟

شما چه تصوري از «درد» داريد؟ اساساً «درد» تصورشدني است؟...

عدالتخواهانی که لال شده اند!

وقتي هوا صاف بود، براي عدالت شعر مي سرودند، داستان مي ساختند، حنجره پاره مي كردند، پيراهن چاك مي نمودند، شب و روز از پای نمی نشستند، از این شهر به آن شهر در پی تبیین منشور عدالت و برشمردن مولفه های جامعه عدالت محور، در تکاپو بودند. «طرحی برای فردا» با محوریت عدالت ریخته می شد. همایش، جلسه و... هم که به وصف نمی آمد. خلاصه غوغایی به پا بود و سرانجام نیز این تحرکات نتیجه داد و جریان عدالتخواهی به توفیق سیاسی دست یافت. درست از همین زمان بود که ورق برگشت... 
  ****
هوا ابری شد. موانع آشکار شدند. درگیری ها به اوج رسید. گرد و خاک ناشی از این نزاع به آسمان بلند شد. با آن پیشینه درخشان، تصور بر این بود که بزودی فدائیان عدالت به میدان آمده و پشتیبان این طفل نارس خواهند بود. اما زهی خیال باطل! هیچ خبری از سینه چاکان عدالت نبود. نه شعری سروده شد. نه حنجره ای پاره گردید. نه همایشی برپا شد. نه از «طرحی برای امروز» خبری بود، نه از سخنرانی های آتشین و نه از فریادهای بلند و افشاگرانه ای که تا چندی پیش نقل محافل بودند... سکوت مطلق. اصلاً به روی خود هم نمی آوردند که روزی چنین فریاد و مطالبه ای داشتند.

براستی عدالتخواهان کجا رفتند؟ 
**** 
گروهی از جوانان نا آرام دیروز و فعالین جریان عدالتخواهی، چنین پنداشتند که کار تمام شد و خزیدند در مناصب دولتی و شدند مدیر روابط عمومی یا منشی دولتمردان. گویا ظرفیت اینان نیز بیش از این نبود و یا اینکه اساساً عدالت را در استقرار جناب خویش بر یک موقعیت اداری و دریافت حقوق و در یک کلمه «اشتغال» خود می دیدند. همین عده هستند که «آرمانگرایی» را «خیال پروری» جلوه داده اند. امروز دیگر هیچ نشانی از تحرکات آرمانخواهانه این دسته رویت نمی شود. 
**** 
گروهی دیگر بودند که به هوای درهم و دینار و برج و کرسی بر گرد عدالت جمع شده و با شم سیاسی قوی خود، توانستند پیش بینی کنند که نتیجه چه خواهد شد و شدند «عدالتخواه»! اما به محض آنکه تیزی عدالت را بیخ گوش خود احساس کردند، تیزی خود را آخته و شدند یکپا مخالف. اینان دریافتند که اگر قرار بر استقرار عدالت باشد، اولین عناصری خواهند بود که باید موضع خود را به دیگری واگذارند. پس عطای عدالت را به لقایش بخشیده و از سوراخ های از پیش تعبیه شده، گریز را بر ستیز ترجیح دادند. و برای آنکه «بزدل» و «بوقلمون» لقب نگیرند، تفسیر نوینی از عدالت ارائه کرده و فرمودند که «این آقایان اصلاً نمی دانند عدالت چیست». این دسته چشم به معادلات سیاسی سال آینده دارند تا شاید با امامزاده ای دیگر، حاجت روا شوند. 
**** 
گروهی هستند که آدمی را به حیرت وامی دارند. اندیشه گران و خطبایی که تا چندی پیش، جز «عدالت» چیزی بلد نبودند و امروز زبان در کامشان نمی چرخد. لال شده اند. اشعارشان بی وزن، قلم هاشان غلاف و قدم هاشان سست گردیده است. به چشم می بینند که عدالتخواهان، چگونه با فقر تئوریک مواجهند و ککشان نمی گزد. حتی حال ندارند نوشته ها و گفته های چند سال پیش خود را هم تکرار کنند. گویی آنهمه قیل و قال، برای بازارگرمی و جلب توجه بوده است. 
  **** 
می مانند قلیلی از وفاداران به گفتمان عدالتخواهی که چون پر کاهی در این وانفسا به این سو و آن سو می پرانندشان.
 

****

از این نوشته در نشانی های زیر هم استفاده شده است:

عدالت و عدالتخواهی در هوای صاف و ابری

http://www.adlroom.com/vdcg.39qrak9yypr4a.html

عدالتخوهان کجا رفته اند؟

 http://www.edalatkhahi.ir/002881.shtml


 

 

نان ماشینی

 

آسمان تعطیل است

بادها بیکارند

ابرها خشک و خسیس

هق هق گریه ی خود را خوردند

من دلم می خواهد

دستمالی خیس

روی پیشانی تبدار بیابان بکشم

دستمالم را اما افسوس

نان ماشینی

در تصرف دارد

...

...

...

آبروی ده ما را بردند!

زنده یاد قیصر امین پور

 

 

پزشکی مدرن، چیزی شبیه اقتصاد مدرن

 

مدرنیته، پزشکی  را هم متحول ساخت. «پزشکی مدرن» پایه گذاری شد. هر روز صدها خبر از ابداعات و روش های مدرن درمان بیماری ها در رسانه های مدرن منعکس می شود. روزی نیست که خبر يا گزارشي از ساخت تجهیزات نوین جراحی یا کشف دارویی جدید منتشر نشود. مردمان ساده دل روزگار مدرن نیز با شنیدن این اخبار چنین پندار می کنند که «پزشکی مدرن» به دادشان رسیده و از مهلکه بیماریها رهایشان خواهد ساخت. حجم و لعاب تبلیغ این توفیقات به شکلی است که همگان به اصالت آنها ایمان آورده و روزهای افزون شده بر عمرشان را می شمارند...

اما حقیقتاً در پزشکی مدرن چه می گذرد؟

ادامه نوشته

 

دختر آواز بال جبرئیل

 

 چیست در این روزهای نیلی و کبود...چیست در این خاکستری آسمان...کدام نغمه را بر دنیا زمزمه کرده اند که چنین مغموم به جستجو ایستاده؟

کدام کلام را کسی نشنید که چاه محرم آن شد؟

خانه ها پناه امن چه نشدند که بیت الاحزان پا گرفت؟

بانو...شب چرا؟...شب...چرا؟!!

o

ایستاده بر این سوی تاریخ با فاصله ای که پیشی میگیرد از ۱۴ قرن...

چه سود...کدام پله عرفان را بشر بالا رفت؟!!

...هنوز که غریبی مادر*...

هنوز که میان مه ارتجاع و ابتذال و خرافه، اسیری...

هر روز که گونه ات کبودتر می شود از سیلی تغافل انسان...

و پهلویت دردمندتر که عصیان را بهانه کم نیست...

آتش در خانه ات را چنان نگریسته ایم که چون نوری، اذهان خاک گرفته مان را روشنای کاذبی فراگرفته و بی خبر از  حقیقت روشنایی پشت در، تو را و میراث تو را، تحجر نامیده ایم ...

o

بانو ... مجال بیش از این نشاید...فرصت هایمان برای تو کم است...دیده هامان تاب نگاه هر تصویری را دارد جز تو...و گوش هامان عادت داده به دهل های نوازنده دنیا ...

 آه...میراث دار آب و آیینه...که از زندگی بیرونت کشیدیم و به افسانه ات سپردیم...به افسانه...که اعتباری تاریخی برایت به ثبت رساندیم و خوانش آن را منحصر به کتابهای بوی نا گرفته بینش، تازه آنهم آنچنان که خواستند...

باز بگو بانو "فما لکم؟! ... عُمِّیَت علیکُم؟!" بپرس که ما را چه شده...که آیا چشمانمان را بسته اند...

o

ای تکلم کرده با روح الامین

دختر تجریدی زیتون و تین

دختر رود تجلی در مسیل

دختر آواز بال جبرئیل...

 o

پي نوشت:

* خطاب من نه از سر شایستگی و لیاقت...به حساب کودکی و بهانه گیری ام...کودکی عاصی که دارد از مهر مادر وام میگیرد ...

                                                                         

از وبلاگ:http://mahaa.blogfa.com/

 

امام متولد می شود!

 

 

می خواستم از امام بنویسم. اما نشد. یعنی نتوانستم. گفتم چه بگویم؟ چه بنویسم؟ از چه بنویسم؟ برایش شعر بگویم؟ یا عواطفم را با کنار هم چیدنِ زورکی چند کلمه بیان کنم؟...

وقتی دیدم قبیله ای را که چهار دست و پا چنبره زده اند بر "خط امام" و احدالناسی را به حلقه خود راه نمی دهند، گفتم همان بهتر که از امامی که ایشان در "خط"ش هستند ننویسم.

وقتی شنیدم فریادهای شوربختانه جماعتی را که "پایان امام" را اعلام می کردند، گفتم از امامی که پایان پذیرد نخواهم نوشت.

وقتی که "سفلگانِ به عقد قدرت درآمده" را دیدم، حیفم آمد که از امامی که آنها می شناسند سخن بگویم.

وقتی دیدم که چگونه عده ای مزورانه دارند در حریم امام می پلکند و چشم دیدن و شنیدن نام او را ندارند، او را سانسور می کنند، کلامش را در قید مصلحت و حصار منفعت حبس می کنند تا مبادا... از خیر ذکر نام امام گذشتم.

گفتم امام ما پایان یافتنی نیست. نه. شایسته تر آن است که بگویم "امام ما هنوز آغاز نشده است". آنها که امام را در سال شصت و هشت پایان یافته می دانند، همانانی هستند که به ختم انقلاب در سال پنجاه و هفت معتقدند.

ما نه ختم انقلاب را قبول داریم و نه پایان امام خمینی را. برای ما انقلاب تازه آغاز شده و خمینی تازه متولد.

 

...هزار بار نوشتم و پاره کردم باز

 

حرف ناگفته و لب دوخته ماییم، ای قوم!

آش ناخورده، دهن سوخته ماییم، ای قوم!

صف به صف قبله ندانسته و قامت بسته

گاو ناكُشته و ام‍ّید كرامت بسته

پدران پاره زمینی پی معبد هشتند

پسران میوه ممنوعه در آن میكشتند

ادامه نوشته

پیش به سوی ماتریالیسم دینی

یک کیلو «اخلاق»، چند متر «تقوا»!

همه چیز در این جامعه «فرمولیزه» شده است. حتی «اخلاق» هم. برای اخلاق هم کتابچه در می آید و نمودار فراز و نشیب برایش رسم می شود. «خوبی» یا «بدی» به محک اعداد و ارقام سنجیده شده و «نیکی» و «پلیدی» با «کیلوگرم» وزن می شود. «تقوا» به «متر» محاسبه می شود! برای هر عملی، «برنامه سین» نوشته می شود. همانگونه که در پادگان های نظامی برای جزئی ترین حرکات و فعالیت های سربازان آموزشی تکلیف می شود. برای «خوب بودن» یا «بد بودن» زمان اختصاصی و البته محدود در نظر گرفته می شود. همانگونه که ما در محرم و رمضان سعی می کنیم خوب باشیم یا خوب بنمایانیم و باقی فرصت ها هیچ. 

ادامه نوشته