دختر آواز بال جبرئیل
کدام کلام را کسی نشنید که چاه محرم آن شد؟
خانه ها پناه امن چه نشدند که بیت الاحزان پا گرفت؟
بانو...شب چرا؟...شب...چرا؟!!
o
ایستاده بر این سوی تاریخ با فاصله ای که پیشی میگیرد از ۱۴ قرن...
چه سود...کدام پله عرفان را بشر بالا رفت؟!!
...هنوز که غریبی مادر*...
هنوز که میان مه ارتجاع و ابتذال و خرافه، اسیری...
هر روز که گونه ات کبودتر می شود از سیلی تغافل انسان...
و پهلویت دردمندتر که عصیان را بهانه کم نیست...
آتش در خانه ات را چنان نگریسته ایم که چون نوری، اذهان خاک گرفته مان را روشنای کاذبی فراگرفته و بی خبر از حقیقت روشنایی پشت در، تو را و میراث تو را، تحجر نامیده ایم ...
o
بانو ... مجال بیش از این نشاید...فرصت هایمان برای تو کم است...دیده هامان تاب نگاه هر تصویری را دارد جز تو...و گوش هامان عادت داده به دهل های نوازنده دنیا ...
آه...میراث دار آب و آیینه...که از زندگی بیرونت کشیدیم و به افسانه ات سپردیم...به افسانه...که اعتباری تاریخی برایت به ثبت رساندیم و خوانش آن را منحصر به کتابهای بوی نا گرفته بینش، تازه آنهم آنچنان که خواستند...
باز بگو بانو "فما لکم؟! ... عُمِّیَت علیکُم؟!" بپرس که ما را چه شده...که آیا چشمانمان را بسته اند...
o
ای تکلم کرده با روح الامین
دختر تجریدی زیتون و تین
دختر رود تجلی در مسیل
دختر آواز بال جبرئیل...
پي نوشت:
* خطاب من نه از سر شایستگی و لیاقت...به حساب کودکی و بهانه گیری ام...کودکی عاصی که دارد از مهر مادر وام میگیرد ...
از وبلاگ:http://mahaa.blogfa.com/