ابتدا

خدایی که داخل پرانتز است!

خدای روزگار ما

خدایی که در حاشیه است

خدایی که کلیشه ای است

خدایی که تکراری است

خدایی که ضمیمه زندگی است

خدایی که دست و پا گیر است

خدایی که «نباید» می گفت

خدایی که «باید» می گفت

خدایی که «چرا» چنین کرد

خدایی که «چرا» چنان نکرد

و خلاصه خدایی که در «پرانتز»ش قرار داده ایم!