ابتدا

«فقرا» که تا امروز خبری از «کار کارشناسی» ندیده و نشنیده بودند، هاج و واج مانده و از هم می پرسند: این کار کارشناسی که می گویند، چه هست؟ همان فرمولی که در تمام سال های گذشته بر امور کشور حاکم بود؟ شاید هم همان باشد که می گویند چون اکسیری می ماند که اگر کسی یک جرعه از آن را سربکشد، یک شبه ره صدساله می پیماید و از حضیض به اوج می رسد...

کارشناسان را، اما می شناسند. بعضی از آنها، با توسل به ماده و تبصره دپیلم گرفته و بعدها با برخورداری از تفضلاتِ خاص و صدالبته با پیروی از کار کارشناسیِ جاری در امور، بورس تحصیل در فرنگ گرفتند و حالا پیشوند «دکتر» دارند. بعضی دیگر، که روزگاری از فرطِ نداری، پول توجیبی خود را از بچه محل ها می گرفتند و یکهو و با تبعیت از کار کارشناسی حاکم بر مملکت، در انبار ثروت سقوط کردند و حالا آلاف و الوفی به هم زده اند. آن یکی، که زمانی از شدت تقوا، لاغرخجالت می کشید از بیت المال حقوق بگیرد و حالا برخورداری از تمام مواهب را «حق طبیعی» خودش بخاطر خدماتش به انقلاب می داند... خلاصه، «فقرا» می گویند، چرا حالا که همه برده اند و خورده اند و به نان و نوایی رسیده اند، همه یادشان افتاده که باید در ممکلت «کار کارشناسی» کرد؟ می گویند:«چرا نوبت به ما که رسید، آسمان تپید؟». می گویند: مگر ما اولین هایی هستیم که «پول مفت» می گیریم؟! همین الان هم کم نیستند کسانی که در روز روشن و بی آنکه داغ «فقر» بر پیشانی شان نقش بسته باشد، «پول مفت»_ آن هم نه با 4 یا 5 صفر_ تقدیم شان می شود و صدایی هم از هیچ کارشناسی درنمی آید. می گویند: یعنی تمام پول مفتی که در مملکت هزینه می شود، همین هایی است که به ما می دهند؟ که اگر اینگونه باشد، ما با کمال میل پس می زنیم این پول مفت را.

آنها که «حرف های خوب» می زنند و از برنامه و کار کارشناسی سخن می گویند، ایادی استکبار نیستند، بلکه «فقرای سابق»اند که «هذا من فضل ربی» شامل حال شان شده است. گوارایشان باد.