ابتدا

جمع کنید بساط خود را ای «سفلگانِ به عقد قدرت درآمده».

شما را چه نسبتی با امام و «خط»اش؟

شما، ای قبیله ای که چهار دست و پا چنبره زده اید بر «خط امام» و شرکتی انحصاری ساخته اید از آن برای زندگی حقیر خود، می شود آیا چند کلامی به «خط امام» بنویسید برای ما؟

از همان ها که شده اند «سابقه ی درخشان» و «زیب دفتر خاطرات»تان.

از همان «ناگفته های همیشه ناگفته» که در دوران فترت، به کارتان می آیند...

از همان ها که به گاهِ حذف از شطرنج سیاست، از حافظه ی تاریخی خود فرامی خوانیدشان و با آنها می شوید «تیتر یک» روزی نامه ها.

مگر شما نیستید که نان از نامش می خورید و از مرامش واهمه دارید؟ سانسورش می کنید و از کلامش، تنها برای تطهیر خود بهره می جویید، و مابقی را در بندِ مصلحت و حصار منفعت حبس می کنید تا مبادا سیه روی شوید؟

حال مان به هم می خورد از افاده های پوشالی تان، از چشمان تان که صداقت را از یاد برده است، از دَک و پز مسخره تان، آن هنگام که از عشق تان به خط امام می گویید...

جل و پلاس خود را جمع کنید که طوفانی سهمگین در راه است.

همان ها که امامِ شما گفته بود در «گهواره اند»، از گهواره ها برخاسته اند اکنون... در لباسی نو. آنها یک پا مرد شده اند برای خود؛ رشید و سی ساله اند. ولی افسوس... افسوس که باز هم نمی بینیدشان.